The message to Democrats is clear: you must dump neoliberal economics | Joseph Stiglitz
The message to Democrats is clear: you must dump neoliberal economics | Joseph Stiglitz
yayınlandı
0
Bu içerikte, Donald Trump’ın zaferinin şoku hala devam ederken, uzmanlar ve politikacılar, bu zaferin ABD ve küresel politika için ne anlama geldiğini düşünüyorlar. Bu bölünmüş, niteliksiz figürün tekrar kazanmasının nedenini anlamak Demokratlar için hayati öneme sahiptir. Demokratlar, aşırı sola mı gittiler ve çoğunluğu oluşturan orta Amerikalıları mı kaybettiler? Yoksa Bill Clinton’dan bu yana Demokrat başkanlar tarafından takip edilen merkezci neoliberalizm başarısız oldu mu, dolayısıyla değişim talebi oluşturdu mu?
Yazar, 40 yıl boyunca neoliberalizmin ABD’yi olağanüstü eşitsizlikle, gelir spektrumunun ortasında durgunlukla (ve altındakiler için daha kötü) ve azalan ortalama yaşam beklentisiyle (artan “umutsuzluk ölümleri” tarafından vurgulanan) terk ettiğini belirtiyor. Amerikan Rüyası öldürülüyor ve Başkan Joe Biden ile Başkan Yardımcısı Kamala Harris’in endüstriyel politikaları benimsemeleriyle neoliberalizmden uzaklaşsalar da, ana akım kuruluşların temsilcileri olarak, onlarla ilişkilendirildiler.
Biden yönetiminin seçimden hemen önce vurguladığı gibi, ekonomi güçlü görünüyor, özellikle G7 ülkelerine kıyasla. Ancak bu yeterli değildi. Amerikalılar, Demokratların finansal sektörü serbest bıraktığını (Clinton), ardından büyük resesyonda işlerini kaybeden ev sahipleri ve işçilerin maliyetini taşıdığı halde bankaları kurtardığını (Barack Obama) unutmamıştır. Dahası, küreselleşmeyi serbest bırakan kişi Clinton’du, sonunda herkesin yararlanacağına inanan bir akıntı aşağı ekonomisine kısaca inanıyordu. Bu konuda Demokratlar ve Cumhuriyetçiler arasındaki tek gerçek fark, Demokratların kaybedenlerin acısını hissettiğini iddia etmeleriydi.
Tragedi, Amerikalıların her şeyden önce sadece bozulma için oy verdiklerini gözüktüğü yerdir. Ekonomik belirsizlik ve aşağı sosyal hareketlilik hayaleti tarafından takip edilen on milyonlarca Amerikalı, “kuruma yapıştırma” yoluyla Trump’a oy verdiler ve çoğu onun onların arkasında olduğuna inanıyor gibi görünüyor.
O, değil. Trump’ın ilk dönemi ve 2024 seçim kampanyası, sıradan Amerikalıların ihtiyaç duyduğu politikaları uygulama niyetinde olmadığını açıkça ortaya koydu. O, milyarderler ve şirketler için vergi indirimlerini; ersinli Bakım Yasası’nın (Obamacare) sona ermesini; ve etkin bir şekilde ABD tüketicileri ve işletmelerine yönelik bir vergi olan genişletici tarifeleri destekliyor. Muhtemelen, tarifeler, kampanya katkılarıyla satın alınmış yolsuzlukla dolu olacak ve her durumda, karşı önlemleri ve Amerikan iş kaybını kışkırtma olasılığı var.
Trump ayrıca büyük bütçe açıklarına neden olacak, bu da yüksek faiz oranlarına ve Amerika’nın geleceğine daha az yatırıma neden olacaktır. Eğer o ve Kongre Cumhuriyetçileri, İnflasyon Azaltma Yasası’nı (reçeteleme ilaç fiyatlarını azaltma hükümleri içerir) ve Obamacare’in (Obamacare) iptal etmeye devam ederlerse, Amerikalılar daha az tıbbi bakıma ve daha yüksek maliyetlere sahip olacaklar.
Bunlar, en azından rekabetçi, bozulmamış pazarları teşvik ettiğini iddia eden neoliberalizmden daha kötüdür. Trumponomics, güçlüler için ve tarafından çalışan sahte kapitalizmdir ve paranın her şeyin üstünde olduğu ilkesine göre işletilir.
Amerikalılar, kurumlarına ve hükümetin onlar için teslimat yapacağına inancını kaybettikleri gibi görünüyor. Bu, Ronald Reagan’ın ünlü “en korkunç dokuz kelimesinin” hükümetten geldiği ve “burada yardım etmeye geldim” olduğu sözünden başlayarak 45 yıl boyunca Cumhuriyetçi (ve neoliberal Demokratik) kampanyaların tahmin edilebilir sonucudur.
Kültür savaşları da Trump’ın zaferinde büyük rol oynadı. Kampanyası, Demokratların cinsiyet, ırk ve diğer sosyal konularla uğraştığını başarılı bir şekilde itti ve bu, çoğu Amerikalının sadece geçinmeye çalıştığı bir zamanda. Birçok seçmen, Trump’ın, uzun süredir var olan sosyal hiyerarşileri ve rolleri zorlayan karşılıksız değişikliklerin hızını tersine çevireceğini veya en azından yavaşlatacağını sonuçlandırdı.
Demokratlar için, bu mesaj açık olmalıdır: neoliberalizmi terk edin ve Franklin D Roosevelt ve Lyndon B Johnson’un başkanlıklarındaki ilerici köklere geri dönün. Parti, tüm bireylere eğitim ve fırsat sunan; pazarların yaşam standartlarını artıran daha iyi ürünler üretmek için rekabet ettiği bir toplumun yeni bir vizyonunu sunmalıdır, işçileri, müşterileri ve çevreyi sömürmek için daha iyi yollar tasarlamak üzere değil; endüstriyel çağdan hizmetlere, bilgiye, inovasyona ve bakıma yönlendirilen bir ekonomiye geçtiğimizi kabul ettiğimiz bir yer. Yeni bir ekonomi, yeni kurallar ve hükümet için yeni roller gerektirir.
Bu yeni vizyonla Harris kampanyasının sunduğu düzeltmeler arasında büyük fark vardır (burada biraz daha eğitim fonu, orada ilk ev alıcılarına yardımcı olacak birkaç dolar). Güçlü bir programı açıklamak kolay olmayacak ve uygulamak daha da zor olacaktır. Ancak Amerika’nın geleceği buna bağlıdır.
[ad 1]
As the shock of Donald Trump’s victory sinks in, pundits and politicians are mulling what it means for the future of the US and global politics. Understanding why such a divisive, unqualified figure won again is crucial for the Democrats. Did they go too far left and lose the moderate Americans who make up a majority? Or did centrist neoliberalism – pursued by Democratic presidents since Bill Clinton – fail to deliver, thus creating a demand for change?
To me, the answer is clear: 40 years of neoliberalism have left the US with unprecedented inequality, stagnation in the middle of the income spectrum (and worse for those below), and declining average life expectancy (highlighted by mounting “deaths of despair”). The American Dream is being killed, and although President Joe Biden and Vice-President Kamala Harris distanced themselves from neoliberalism with their embrace of industrial policies, as representatives of the mainstream establishment, they remained associated with its legacy.
The economics of the moment mattered, but monthly employment and inflation indicators need to be understood in a broader historical context. As the Biden administration stressed on the eve of the election, the economy looks strong, especially compared with others in the G7. But this wasn’t good enough. Americans haven’t forgotten that the Democrats let loose the financial sector (Clinton), then bailed out the banks while homeowners and workers who lost their jobs in the Great Recession carried the cost (Barack Obama). Moreover, it was Clinton who unleashed globalisation, tacitly believing in a trickle-down economics that would ultimately benefit everyone. The only real difference between Democrats and Republicans on this score is that Democrats claimed to feel the pain of those who were losing out.
The tragedy is that Americans seem to have voted for mere disruption more than anything else. Stalked by economic precarity and the spectre of downward social mobility, tens of millions of Americans voted for Trump as a way of “sticking it to the establishment”, and because many seem to believe that he has their back.
He doesn’t. Trump’s first term and his 2024 election campaign made it abundantly clear that he has no intention of enacting the types of policies that ordinary Americans need. He favours tax cuts for billionaires and corporations; an end to the Affordable Care Act (Obamacare); and sweeping tariffs, which are effectively a tax on US consumers and businesses. Most likely, the tariffs will be riddled with corrupt exceptions bought by campaign contributions; and in any case, they are sure to provoke retaliatory measures and a loss of American jobs.
Trump will also generate massive budget deficits, which will lead to high interest rates and less investment in America’s future. If he and congressional Republicans follow through on repealing the Inflation Reduction Act (which includes provisions to reduce prescription-drug prices) and Obamacare, Americans will find themselves with less access to medical care and higher costs.
This is all worse than neoliberalism, which at least purported to promote competitive, undistorted markets. Trumponomics is ersatz capitalism, run for and by the powerful, and according to the principle that money matters above all else.
Americans, it seems, have lost trust in their institutions and the belief that government will deliver for them. It is the predictable result of 45 years of Republican (and neoliberal Democratic) campaigning, starting with Ronald Reagan’s famous quip that “the nine most terrifying words in the English language are: ‘I’m from the government, and I’m here to help.’”
The culture wars also played a big role in Trump’s victory. His campaign successfully pushed the message that Democrats are obsessed with gender, race and other social issues at a time when most Americans are just trying to get by. Many voters concluded that Trump would reverse or at least slow the pace of disorienting changes that have challenged long-established social hierarchies and roles.
Like nationalists everywhere, Trump blames America’s problems on outside forces, from immigration to “unfair” trade. But while it is true that neither issue has been managed very well, his proposed solutions would be disastrous for the US economy and the world. The extent to which his voters understood this is unclear. Most seem to have been drawn to the political theatre. They wanted to send a message of dissatisfaction, and now they have done so.
For the Democrats, that message should be clear: abandon neoliberalism and return to your progressive roots in the presidencies of Franklin D Roosevelt and Lyndon B Johnson. The party needs to provide a new vision of a society that offers education and opportunity to all; where markets compete to produce better products that enhance living standards, rather than to devise better ways of exploiting workers, customers, and the environment; where we recognise that we have moved on from the industrial age to an economy oriented around services, knowledge, innovation, and care. A new economy needs new rules and new roles for government.
There is a big difference between this new vision and the tweaks offered by the Harris campaign (a little more education funding here, and a few dollars to help first-time homebuyers there). Articulating a robust programme will not be easy, and implementing it would be harder still. But the future of America depends on it being done.
Joseph E Stiglitz is a Nobel laureate in economics, university professor at Columbia University and a former chief economist of the World Bank
Yorumlar kapalı.