1. Haberler
  2. News
  3. Dear Santa review – Jack Black plays Satan in mediocre Christmas comedy | Comedy films

Dear Santa review – Jack Black plays Satan in mediocre Christmas comedy | Comedy films

featured


Bu yaz sezonunun birçok Noel komedisinden biri olan Dear Santa filminin merkezinde akıllıca bir “ne olurdu” var: Bir çocuk Noel Baba’ya mektup yazdı ancak yanlışlıkla Şeytan’ın adını yazdı mı? Bu, disleksi hastalığı olan sakar 11 yaşındaki bir çocuğun yaptığı bir yazım hatasıdır ve yanlış adamın kırmızıda sürpriz bir ziyaretine yol açar, kaos kaçınılmaz olarak ortaya çıkar.

Ancak, son zamanlarda kolayca tanıtılabilir logline’lara dayalı diğer filmlerden beklenildiği gibi, soru cevaptan çok daha ilginçtir. Çünkü bu film, bir zamanlar stüdyo komedisi Bobby Farrelly’nin ortağı olan bir kardeşten geldiği için, şakasının tokatını bulamaz, altı dolduran bir film için harika bir fikir.

Bu filmde hissedilen hayal kırıklığı açıkça sahnelerin arkasında da hissedilmiştir. Farrelly kardeş ve başrolde Jack Black’i bünyesinde barındırmasına rağmen, film Paramount+ üzerine sessiz sedasız bırakıldı ve ön tanıtım yapılmadı veya basına ön gösterimler sunulmadı. Film bir kazanan olsaydı, yine de sinemada bir gösterim olası olmayacaktı (alt türün akıştaki artışına rağmen, bu ayın Red One’ı büyük bir stüdyonun sinemada gösterime giren ilk Noel filmi olmasına rağmen, film hakkında Lacey Chabert’in karın kasları olan kar tanesi romantizminden daha fazla bilgiye sahiptik.

Buradaki sorunlardan biri tonal bir kafa karışıklığıdır. Kurulum, Farrelly ve senarist Ricky Blitt’in akıllıca düzenleyemedikleri bir karanlık seviyeyi ısrarla gerektirir. Aile ve kabul hakkında yaşam dersleri dolu tatlı doğal bir çocuk filmi ile bir şeytanın bir gençten ruhunu çalmaya çalıştığı siyah kalpli bir yetişkin komedisi arasında sıkışıp kalıyoruz. Şaşırtıcı olmayan ve daha az ilginç olan, ilkini kazanır.

Black, son zamanlarda genç bir izleyici kitlesine hitap eden komedilere bağlı kalarak finansal başarı bulmaya başladı; Jumanji serisinde, The Super Mario Bros Movie’de, bitmek bilmeyen Kung Fu Panda devam filmlerinde ve gelecek yılın Minecraft filmiyle. Şeytan olarak, belki de biraz daha sert bir şey umulabilir, çünkü, bilirsiniz, Şeytan, ama bu sadece aynı şeyin bir devamı, onun çizgi film manisi Prensini sevimli bir şen yapana dönüştürdüğü. Beklenmedik mektubun ardından, kendisini Liam’a (yeni oyuncu Robert Timothy Smith) bağlar ve ona üç dilek verir, bundan sonra da ruhunu alacaktır. Senaryo, onları bir kızı okulda etkilemeye çalışmaktan Post Malone konserindeki uzunca bir diziye kadar götürür.

Şeytan karakterini gerçekten nasıl kullanmanın en iyi yolunun net bir fikri yoktur, hemen hemen her sahnede olmasına rağmen, ve bu yüzden onun şeytani hileleri ya daha fazla Post Malone ya da birine ishal vermeyle ilgili, oh, yaratıcı olmayan bir şeydir. Kırmızı kurallar olmayan tuvaline rağmen.

Daha az ilginç olan şey, Liam’ın ebeveynlerinin başına gelenlerdir, oğullarının Şeytan’a olan yeni takıntısıyla giderek rahatsız olduklarını, bu durumu tehlikeli bir yanılsama olarak gördüklerini ve bir terapistten yardım almaya zorladıklarını gösterir. Ancak, parçalanmış ilişkileri kısa sürede Liam’ı sonunda Şeytan’ın boşanmayı önlemesine yardım etmesi için istemesiyle tanıdık bayram alanına sürükler. Bu, ölü bir kardeş hakkında acı çekmeyle sonuçlanan düz yüzlü ciddiyete zorlayan tuhaf bir sıçrama ile sonuçlanır, bu da kendisi daha çok ishal şakalarına yatırım yapan bir filmde bizi zor bir hale getirir.

Bir tutku projesinden daha çok bir maaş projesine daha yakın olarak, Black’in enerjisi hayranlık uyandırıcı derecede yüksektir, ancak biraz yorucu olabilir. Panto sahneleri belki daha çok genç bir izleyici kitlesine hitap ederken, pop kültürü referansları belki etmez (One Flew Over the Cuckoo’s Nest, çocuklar?). Bir final sürprizi ve bir final minnettar olmayan kameo, filmi ruh çalma kurulumuna kolay bir çıkış sağlar, son, kötü açıklanmış bir sahne ise bizi kalp şeklindeki şekerleme üzerine o kadar sıkı gider ki dişlerimiz biraz sallanır. Dear Santa, Bad Santa’yı yavaşça Elf’e dönüşürken izlemek gibidir, yaramaz ve güzel olmaya çalışan bir tatminsiz deneme, sonuçta hiçbir şey olmadan sona erer.
[ad 1]

#Dear #Santa #review #Jack #Black #plays #Satan #mediocre #Christmas #comedy #Comedy #films

Kaynak: www.theguardian.com

There’s a smart little “what if” at the centre of this season’s umpteenth Christmas comedy Dear Santa: what if a kid wrote a letter to Santa but accidentally put down Satan’s name instead? It’s a spelling error, made by an awkward 11-year-old with dyslexia, that leads to a surprise festive visit from the wrong man in red, chaos inevitably ensuing.

But, as one has come to expect from other recent films based on neat, easily pitched loglines, the question is far more interesting than the answer. Because the film, from one-time co-bro of studio comedy Bobby Farrelly, isn’t able to find the punchline to its joke, a great idea that makes for a sub-par movie.

It’s a feeling of underwhelm that’s clearly been felt behind the scenes too. Despite boasting a Farrelly brother and Jack Black as lead, the film has been quietly dumped on Paramount+ with minimal-to-no promotion and a lack of screeners provided to press before its pre-Thanksgiving release. Even if the film had been a winner, a theatrical release would have been unlikely anyway (despite the subgenre’s streaming uptick, this month’s Red One marked the first Christmas movie from a major studio to get a theatrical release since 2018) but it’s still telling that we knew more about Lacey Chabert’s snowman-with-abs romance than we did about a reunion for the star and director of Shallow Hal.

Part of the problem here is a tonal confusion. The setup is one that insists a level of darkness that Farrelly and co-writer Ricky Blitt aren’t able to smartly regulate. We’re trapped between a sweet-natured kids movie full of life lessons about family and acceptance and a black-hearted adult comedy about a devil trying to steal the soul of a pre-teen. Unsurprisingly, and less interestingly, the former wins out.

Black has increasingly found more financial success sticking to comedies aimed at a younger crowd with his roles in the Jumanji series, The Super Mario Bros Movie, unending Kung Fu Panda sequels and next year’s Minecraft film. As Satan, one might hope for something a little edgier given, you know, Satan, but this is just more of the same, his brand of cartoonish mania turning the Prince of Darkness into a lovable scamp. After the unexpected letter, he attaches himself to Liam (newcomer Robert Timothy Smith) and grants him three wishes, after which he will take his soul. The script takes them from trying to impress a girl a school to an indulgently long sequence at a Post Malone concert, complete with a shrug of a cameo.

There’s no clear idea of the best way to really use the character of Satan, even with him being in almost every scene, and so his devilish tricks either involve, sigh, more Post Malone or, sigh, giving someone the runs. There’s just nothing all that inventive despite the broad rule-free canvas.

Slightly more interesting is what happens to Liam’s parents, who grow increasingly disturbed by their son’s new obsession with the devil, something they see as a dangerous delusion that drives them to seek help from a therapist, played by Keegan Michael-Key. But their fractured relationship soon coerces the film into familiar festive territory as Liam ultimately wants Satan’s help to get them to avoid a divorce. It leads to an awkward lurch into straight-faced seriousness involving grief over a dead brother, a level of emotional investment that’s hard for us to take in a film that is itself more invested in jokes about diarrhea.

For something closer to a paycheque than a passion project, Black’s energy is admirably high, if a little exhaustingly so. His panto antics would perhaps appeal more to a younger audience even if his pop culture references might not (One Flew Over the Cuckoo’s Nest, kids?). A final twist, and a final thankless cameo, provide the film with an easy out to its soul-snatching set-up while a final, poorly explained scene goes so hard on candy cane saccharine that it leaves our teeth feeling a little loose. Dear Santa is like watching Bad Santa slowly turn into Elf, an unsatisfying attempt to be both naughty and nice, ending up as nothing instead.

Dear Santa review – Jack Black plays Satan in mediocre Christmas comedy | Comedy films
Yorum Yap

Yorumlar kapalı.